"τα τζιτζίκια τραγουδάνε ακόμα" © γ.κ 2012 ... όταν ο καυτός ήλιος ταράζει τις σκέψεις μου και κοιτά τα μέσα των ματιών σου το κορμί να συσπάτε ακόμα ο χορός της νύχτας ατέλειωτος και ο οργασμός ... αδιάφορος όρκος , τα ποτάμια υγρού που τρυπάνε την σάρκα τα δελφίνια προστάτες των ηδονών, ... όταν ο γλυκός μου καφές ταράζει τα σπλάχνα μου και το βήμα σου ανάσα αναμονής επαναλαβαίνομαι ακατάπαυστα, γονατίζω και το κεφάλι μου διαλύεται, σε αντικρίζω και ο ήλιος εκρήγνυται, δεν υπάρχει παιχνίδι δεν φοράω την μάσκα, δεν σε βλέπω στολίδι στο σκρίνιο μου, δεν χαρίζω το βλέμμα μου στα κοχύλια γίνομαι μύθος στο μυαλό μου και προστάτης του εαυτού μου και ήρωας είμαι υπέροχος στον καθρέφτη μου, και θαυμάζω το χρυσό είδωλό μου... ... και το λέω ξανά και αισθάνομαι ο καυτός ήλιος μιά λάβα , σκέψη και σώμα να γίνονται ένα τα τζιτζίκια τραγουδάνε ακόμα και όλα γύρω μου υπάρχουν σε ενα όμορφο και απύθμενο ψέμα ._ 2 και 10 στις 28/7/112 μεσημέρι. By faust Τα δύσκολα χρόνια της υπομονής είναι οι σκέψεις μιας διαστροφής που στο τέλος θα αποβληθεί ... ο σκοπός και η ώρα ατέλειωτη αγιάζει τα μέσα και εξαφανίζεται ο παράδεισος... Ο ήλιος ο άπειρος τρόπος σημάδι παρακμής ατελείωτο ποτάμι επιστροφής αναλλοίωτο και ο μακρινός σου ο κόσμος ταξίδι στις γραμμές της ενόρασης. Η αποθέωση βαριά και αμετάκλητη τα δάπεδα της πατρίδας μου εξαγνίζει και καθορίζει πεδία και άγονα τερατουργήματα. Ολα είναι πίσω από τον χρόνο και αργά και απίθανα παίρνουν πορεία προς την ανάσταση. Πως να τα βάλει κανείς με τον τοίχο που βρίσκει στα μάτια του ; Πως να δακρύσει το χώμα στην σκέψη σου και αυτό ακόμα σπαράσσεται... και καταστρέφει τον τον εαυτό του. Τα δύσκολα λόγια της άρνησης έβγαλα απ' το σεντούκι μου τα πρόβαλα σε χάρτη που δεν έχει αντίκρυσμα τα δίδαξα στον χαμένο μου χρόνο και εκείνη παράταση δίνει στην πίκρα μου. Θα έρθει η μαύρη απώλεια και η φυγή θα είναι τεράστια το δάκρυ δεν έχει που να κρυφτεί και το γέλιο σου ένα ατέλειωτο ρίγος... ο άγνωστος θησαυρός σου άντεξε τις μέρες που έφυγαν πάλι ο επόμενος ερχομός σου είναι το ηλιοβασίλεμα μια στιγμής... οι κινήσεις μου τώρα ασύνδετες και οι σκέψεις μου ασυνάρτητες τα δικά σου τα μάτια στοίχειωσαν στα ερχόμενα όνειρα και τα όνειρα έδωσαν τους καρπούς τους... αυτό το καλοκαίρι αιώνια χάραξε την ψυχή μου !... © γ.κ. "ακαταλαβιστικο" 12/8/12 Στιγμές 7 φλόγες... Πιες τους αναστεναγμούς από το δέρμα μου και κάνε τους δικούς σου. Το ταξίδι της φωτιάς σου άρχισε από τις λεωφόρους μου και μέσα στη νύχτα οδήγησε τον έρωτα στα δικά σου λημέρια. όλα είναι δρόμος θα πω ...υπάρχει χρόνος θα πω... Το καυτό μου στόμα σε γδύνει... η σάρκα μου σε καταπίνει Τα μάτια μου, σαν τον άνεμο μέσα από τις γρίλιες στο νησί σε κομματιάζουν γλυκά... όπως και συ ... Στάζω τη γεύση σου. Φλόγα η γλώσσα σου,η σκέψη σου... απαλό μονοπάτι τα χείλη σου. Σπέρνεις γαρδένιες ανάμεσα στα τρίσβαθα της ψυχής μου ... Φέρε το κύμα σου μέσα μου και γλύκανέ με. Να γίνω το αγκυροβόλι σου, να χαζέψεις τους γλάρους στο λαιμό μου. Να δέσεις άγκυρα χωρίς όμως να δεθείς ... και στην άβυσσο της ανάσας σου να χαθώ. ....δεν θα κοπάσει η τρέλα μας.... άντεξε όσο μπορείς..... © γ.κ. 2012 Αύγουστος. |
Καθώς το ψυχρό αγέρι την ευαίσθητη ψυχή σου στοχεύει και το μονοπάτι χαράζει ατμόσφαιρες, ξάφνου τα γνωστά μας λημέρια νεκρώνουν και η επαφή μας αναταράσσει ωκεανούς σκοτεινιάζει το άδειο στερέωμα και η θλίψη γεμίζει με κεραυνούς διασπώνται τα μόρια ... και ξεπέφτουν το όρνεα καταγής ... Ένα οπτικό υπερθέαμα η μορφή σου σε γωνίες λευκές από άσπιλη πλάκα η σκιά σου ξεφεύγει απ'τα ήρεμα προηγείται στο όνειρο, η οπτασία συντελείτε το θαύμα - κάθε πρωί. Έξω φυσάει η ψύχρα τα χνώτα της πέρα στο μισοσκόταδο δώμα τα φεγγάρια χορεύουν ακλόνητα ! εγώ τα κεριά ταξιδεύω την λάμψη τους να ποτίσουν το αυτόφωτο δέος ... ηρεμούν τα πουλιά μπρος στην χάρη σου και προσφέρουν θυσία την τέχνη μου. Τα υπόλοιπα ξόρκια τα κράτησα να τα ρίξω την μέρα που θάρχεσαι ... να ξεφύγουν τα όρια και οι ποταμοί προσφορά στον βωμό τού απόκρυφου !... Καθώς το ψυχρό μας αγέρι έλουσε τα σημεία μας στο απόλυτο συν με εκτέλεσες ανέσυρε η ψυχή σου αναπνοές γλυκές, αέρινες στάλες βροχής. Η σιωπή καλύπτει την σιωπή σου και η ζωή τα χάνει, εξαγοράζεται και με σκοτώνει... συθέμελα . © "ο πολέμαρχος συν" 4 και 2' αργά στις 13/8/12 "Δια-ροές " © γ.κ. 2012 Τα μάθατε τα νέα ? εξερράγη ο ουρανός επειδή σε αγαπώ ακόμα ... Φουρτούνιασε το πέλαγος και η στεριά ολοκληρώθηκε σιωπηλά.... Τα μεταξωτά σου ρούχα έγιναν βαμβακερά και αγαπημένα σκορπίστηκαν τα σεντόνια σε ροές άγνωστες με πνοές ασύλληπτες στον χρόνο και ο χώρος ξαναδημιουργήθηκε... Τον ανέπτυξα τον έρωτα σε πολλά στάδια και πεδία ... τον κατακερμάτισα όλον. Τον έφτιαξα όπως πριν απροσδιόριστο χωρίς μορφή και είδος ένα ακατέργαστο μάρμαρο εποχής.... Τα ανίκανα όνειρα άντεξαν στον σεισμό και ξεκίνησαν το ταξίδι της Γης μου. Τα χαμογελαστά σου μάτια μού το ψιθύρισαν τον λυγμό και τον όλεθρο.... μου τον εγκατέστησαν ξανά στον σκληρό μου δίσκο και την αγάπη αναθεώρησαν ... Ο Ελύτης γελά και ονειρεύεται πάλι, ο Καβάφης αντέχει τις ηδονές αναμένοντας και η ψυχή μου ακλόνητος βράχος να βαδίζει και να σιγοτραγούδα από το αιώνιο και απύθμενο πάθος. © γκ. 2012 "δια-ροές" "ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ 2 " ...βυθίζομαι και ολα αλλάζουν τα χρώματα οι στιγμές..οι σκέψεις... χάνομαι και δεν υπάρχω και δεν υπάρχεις, μόνο οι λέξεις... ούτε την φωνή σου δεν γνώρισα στο πέρασμα του χαμένου μου χρόνου των ιδεών, των καταστάσεων, των καθημερινών τα τετριμμένα με κάλυψαν σαν το χιόνι που πέφτει σε δύση και ανατολή. είναι και οι άλλες οι μικρές πνοές των παραγόντων σαν το κερί που τρεμοπαίζει πριν να μου πάρει την ανάσα μου... και όχι θα λεγα σε όλα αν ήξερα την θλίψη να ορίζω. Μα ήπιες το υπέροχο νέκταρ και όλα τώρα βυθίζονται στα ύψη... παραδεισένια πουλιά και οργασμός από αποκαλύψεις. Σε μέρες που είναι σαν το μακάβριο φίλο μου τον Πόε έκανε η μοίρα χορό τρελό με την ζωή μου. ...βυθίζομαι σε μουσικές και επί τόπου εφιάλτες διεκδικούν μετάλλια... και θάλασσες και ουρανοί πλάϊ μου θα χορέψουν και θα κερδίσω το φιλί αυτό που έχεις τάξει .... αλλά να σου πω κάτι... γυναίκα είδες πέρα από τον ορίζοντα ποτέ κάποιο μικρό παιδί να τρέχει απεγνωσμένα ? © 3 και 40' πριν το χάραμα στις 27/7/12 γ.κ. |
